Que requisitos hai que cumprir para ser ASTRONAUTA?

Moitos de nós soñamos cando éramos pequenos con chegar a ser astronautas, viaxar polo espazo, camiñar pola Lúa, idolatrando ó estadounidense Neil Armstrong, cando realizou este feito no ano 1969, sorprendendo a mayoría da humanidade.

A medida que cada persoa vai crecendo esvaécese, na mayoría dos caso, como una simple e normal anécdota da infancia de cada un, e vendo chegar a alcanzar dito posto, pero, a verdade é que pode estar alcance de moitos, e aquí vos conto algún dos requisitos necesarios para ser astronauta, pola NASA, ou pola Axencia Espacial Europea.

Antes de nada, é necesario saber que´é concretamente un astronauta.
Un astronauta é unha persoa que tripula unha astronave ou que está adestrada para este traballo. No entanto, aos astronautas soviéticos ou rusos denomínaselles normalmente cosmonautas e aos chineses, taikonautas. O término cosmonauta provén do término ruso kosmonavt, que á súa vez se deriva das palabras gregas kosmos e nautes. O término taikonauta é un neologismo formado a partir do término chinés espazo e do grego navegante en semellanza con astronauta. Na mochila, levan auga e un xerador de osíxeno. A duración máxima continuada do uso do traxe é de seis horas aproximadamente.

Hai dous xeitos de ser astronauta: como piloto ou como especialista.
Os pilotos son seleccionados das forzas armadas americanas entre aviadores que teñan miles de horas de voo no seu haber. Os especialistas deben posuír un diploma universitario, aínda que a maioría dos seleccionados teñen un doctorado.

Para ser candidato a especialista de misións ha de cumprir os seguintes requisitos.

Estudos.
Ser licenciado nunha carreira de enxeñería, como pode ser física, matemáticas, bioloxía ou química e preferiblemente, posuír o título de Doutor ou experiencia. O expediente académico é extremadamente importante.

Experiencia.
Basta con traballar uns 3 anos no campo no que obtiveches o teu título universitario e mostrar que as túas responsabilidades neste ámbito foron crecendo. É máis, nin sequera isto é tan esencial xa que, si tes un título de posgrado, parte desa experiencia podería obviar.

Saúde.
Pasar un test físico, no que se comproba que a presión arterial non supera os 14 e a visión, na que se esixen valores de 20/20 sen corrección.

Idade.
De 27 a 37 anos.

Estatura.
Ha de estar comprendida entre 1,49 mts e 1,93 mts.

No caso da NASA, é necesario ter a cidadanía estadounidense.

Candidato a Piloto de misións.
Os mesmos requerimientos que para especialista, máis de 1.000 horas de voo en avións a reacción. Estatura entre 1,63 mts e 1,93 mts. Unha vez supérense estes requisitos, deberase pasar un proceso de selección para posteriormente, participar noutro de adestramento.

Tanto a NASA como a ESA (Axencia Espacial Europea), reclutan astronautas para futuras misións de exploración á Lúa ou á Marte, aínda que con conta pingas. Doutra banda, países como Canadá ou Xapón, adestran a moi poucas persoas. No entanto, si verdaderamente quere viaxar ao espazo ha de ter paciencia, claro que si ten moito diñeiro, pode ir pola vía rápida e converterse en turista espacial, como xa fixeron algúns millonarios, como é o caso de Dino Perico, que pagou a friolera suma de 20.000.000 de dólares por ver a terra desde a Estación Espacial Europea.

O traxe espacial.
Protexe das temperaturas extremas, da falta de osíxeno e das radiacións solares. Regula a temperatura corporal a través dun sistema de circulación de auga, de 91 metros de lonxitude. Dispón de micrófonos e altofalantes para a comunicación coa nave, o resto do equipo e a base na Terra. Incorporan cámaras de vídeo e fotografía para monitorización e grabación.

Como é unha Nave Espacial?

Desde hai moitos anos, estamos, prácticamente, acostumados a falar sobre misións espaciais, e sobre un dos elementos fundamentais que fai posible estes feitos: as naves espaciais. Nesta ocasión voúvos falar un poco delas e da súa historia, empezando por una concreta definición delas.

Nave espacial. Unha nave espacial é un vehículo deseñado para funcionar máis aló da superficie terrestre, no espazo exterior. As naves espaciais poden ser robóticas ou ben estar tripuladas. Dado o escaso desenvolvemento real das naves espaciais, gran parte das ideas e desenvolvementos atópanse aínda no ámbito da ciencia ficción, especialmente na chamada ciencia ficción dura.

                         
 Prototipo nave espacial Orión.                                      Nave espacial X-37B

Primeiras ideas
Aínda que a idea das viaxes espaciais remóntase polo menos ata a época do antigo imperio romano, non ocorre o mesmo co concepto da nave espacial, pois a inventiva humana viuse severamente condicionada pola falta de desenvolvemento tecnolóxico. Así, aínda que autores desde Plutarco no século I (De Facie in Orbe Lunae), ata Kepler no século XVII (Somnium) mencionan viaxes á Lúa, non son capaces de concibir un artefacto capaz de realizar a viaxe, valéndose para iso de camiños ocultos ou da intervención de espíritos. Os primeiros intentos non máxicos para alcanzar o espazo aparecen na segunda metade do século XVIII, utilizando os precarios métodos dispoñibles na época. Así, en (As aventuras do Barón Munchausen) alcánzase a Lúa en globo. No entanto, este relato segue pertencendo aínda ao xénero da fantasía épica.

O salto da fantasía á ciencia ficción producirase case un século despois, na famosa (Da Terra á Lúa), publicada por Xullo Verne en 1865, na que se emprega un xigantesco canón balístico, de novo con destino á Lúa. Nesta novela o autor xa trata de dar solución a algúns dos problemas do seu método de viaxe, tales como a ausencia de osíxeno fóra da atmosfera ou a compensación da inmensa aceleración do despegue. Anos despois H. G. Wells seguiría usando o método do canón en (A guerra dos mundos) (1898), pero neste caso con destino a Marte. É nesa época, xa nos inicios do Século XX, cando xorden finalmente as primeiras ideas realistas sobre naves espaciais; ideas que virán asociadas ao motor de reacción. A obra pionera neste campo é (A exploración do espazo cósmico por medio dos motores de reacción), publicada polo físico ruso Konstantín Tsiolkovsky en 1903. Neste punto a ciencia ficción dará paso á ciencia.


Deseño
O deseño de naves espaciais abarca tanto ás naves non tripuladas ou robóticas (satélites e sondas) como ás tripuladas (estacións espaciais, transbordadores e módulos). Todas as naves espaciais ata a data constan de dous partes: Foguete: sección impulsora, composta polos motores e os depósitos de combustible, cuxa misión é abandonar a atmósfera terrestre.
A nave en si, que efectuará propiamente a viaxe polo espazo, e que pode adoptar calquera das formas anteriormente mencionadas.

                                                             Partes dunha nave espacial

Sistemas de propulsión
Os foguetes impulsores funcionan con combustible químico, xa sexa sólido ou líquido, mentres que as naves poden funcionar con motores químicos, nucleares, iónicos ou ata mediante velas solares. Sendo polo momento a propulsión química a única con referentes na realidade práctica, debería supoñerse máis abundantes os exemplos do seu uso na ciencia ficción. Puido ser así na ciencia ficción máis temprana, antes de xeneralizarse o uso da fisión atómica como fonte de enerxía. Cando a enerxía atómica fíxose unha realidade, a soñadora mente dos escritores abandonou ao vello foguete como medio de saír da Terra.

Aínda así converteuse no emblema de toda unha época e autores como Ray Bradbury, en Crónicas marcianas (1950), asociárono á súa obra de xeito case indisoluble (aínda que é posible que a tremenda calor do verán do foguete non fose producido por combustión). Os foguetes químicos teñen unha autonomía moi limitada debido ao seu enorme gasto de masa propelente e sería pouco probable que nos levasen moito máis alá de Marte.

De feito, sen poder desterrar totalmente este tipo de impulsor, a NASA está evaluando a posibilidade de construír un canón electromagnético na saia dunha montaña para auxiliar no despegue ás lanzaderas espaciais, aforrando combustible e diminuíndo os riscos de accidentes.

En (A Lúa é unha cruel amante), Robert A. Heinlein, xa en 1966, utiliza unha catapulta electromagnética para acelerar carga desde unha base lunar á Terra e o mesmo mecanismo é usado por Arthur C. Clarke no relato (Maelstrom II), de 1965. Estas obras, afastadas da fantasía das revistas de usar e tirar, pretenden abordar o tema da colonización de corpos próximos con certo rigor científico. Aínda hoxe a idea do canón continúa vixente na forma de catapultas electromagnéticas e a chamada "propulsión a barullo".

Naves espaciais completas.

Ditos célebres na Astronomía (2ª parte)

Aquí vos deixo a segunda parte das moitas e variadas reflexións ou citas promulgadas por algún dos máis ilustres filósofos, pensadores, matemáticos, científicos, astrónomos ao longo da historia sobre a Astronomía:

Quen é, pois, o creador e pai deste Universo? Difícil é atopalo; e cando se atopou, imposible facer que a multitude coñézao.
(Platón)

Dono do Universo, eu regulo a súa fortuna. Podo nomear reis, podo depoñelos, pero do meu corazón eu non podo responder.
(Jean-Baptiste Racine)

A poesía é o eco da melodía do universo no corazón dos humanos.
(Rabindranath Tagore)

O amor é unha fonte inagotable de reflexións: profundas como a eternidade, altas como o ceo e grandiosas como o universo.
(Alfred Victor de Vigny)

O cambio é a única cousa no universo que non cambia.
(Helmuth Wilhem)

A liberdade do novo mundo, é a esperanza do universo.
(Simón Bolívar)

O universo non foi feito a medida do home; tampouco lle é hostil: é indiferente.
(Carl Sagan)

O universo con todas os seus pompas e con toda o seu hermosura é un caos para o home sen fe.
(Juan Valera)

O universo visible, é dicir, a realización ou encarnación do pensamento divino é a causa ocasional da ciencia.
(Juan Valera)

Ás veces penso que a proba máis fehaciente de que existe vida intelixente no universo é que ninguén intentou contactar connosco.
(Bill Watterson)

Todos os misterios que entraña o universo son só un guiño de deus.
(Doménico Cieri Estrada)

Dado que a textura do Universo é a máis perfecta e a obra dun Creador sapientísimo, nada sucede no Universo sen obedecer algunha regra de máximo ou mínimo.
(Leonhard Euler)

Finalmente, farase constar que o propio sol é o centro do universo. Todo isto foi proposto pola sistemática procesión dos acontecementos e a harmonía de todo o universo, aínda que só nos enfrontamos aos feitos, como eles din, "con ambos ollos abertos".
(Nicolás Copérnico)

Demostrouse que... O universo é infinito. Si un universo infinito foi feito dun deus infinito, canto queda do deus?
(Robert Ingersoll)

Soñamos con viaxes por todo o universo: o universo non está dentro de nós?
(Novalis)

O universo é asimétrico e estou convencido de que a vida é un resultado directo da asimetría do universo, ou das súas consecuencias indirectas.
(Louis Pasteur)

E si crees que es como calquera ser, como calquera cousa, es todos os seres, todas as cousas.    Es o universo.
"Voces" (1943) (Antonio Porchia)

A ciencia podería afirmar que o universo tiña que coñecer un comezo.
(Stephen William Hawking)

Home, coñécet a ti mesmo e coñecerás ao Universo e aos seus deuses.
(Anónimo)

Ditos célebres na Astronomía (1º parte)

Ao longo do tempo, moitos pensadores, filósofos, matemáticos, científicos, e astrónomos de distintas xeracións e épocas, reflexionaron acerca do Universo, e de moitas das cuestións que este plantea. Aquí vos deixo algunhas das súas reflexións ou citas máis recoñecidas:

O espírito goberna o universo.
(Anaxágoras)

Si vísemos realmente o Universo, talvez entenderiámolo.
(Jorge Luís Borges)

O segredo do meu universo é só imaxinar a Deus sen a inmortalidad do home.
(Albert Camus)

A lei non foi establecida polo enxeño dos homes, nin polo mandamiento dos pobos, senón que é algo eterno que rexe o Universo coa sabedoría do imperar e do prohibir.
(Marco Tulio Cicerón)

Cando queres realmente unha cousa, todo o Universo conspira para axudarche a conseguila.
(Paulo Coelho)

Toda a terra está ao alcance do sabio, xa que a patria dun alma elevada é o universo.
(Demócrito de Abdera)

Hai dúas cousas infinitas: o Universo e a estupidez humana. E do Universo non estou seguro.
(Albert Einstein)

O home é un pedazo do universo feito vida.
(Ralph Waldo Emerson)

Un dicionario é un universo en orde alfabético.
(Anatole France)

Sería moi simpático que existise deus, que crease o mundo e fose unha benevolente providencia; que existisen unha orde moral no universo e unha vida futura; pero é un feito moi sorprendente o que todo isto sexa exactamente o que nós nos sentimos obrigados a desexar que exista.
(Sigmund Freud)

As matemáticas son o alfabeto co cal Deus escribiu o Universo.
(Galileo Galilei)

O pesar e a pobreza purifican o corazón do home, aínda que as nosas mentes débiles non ven nada de valor no universo, salvo a comodidade e a felicidade.
(Khalil Gibran)

Os homes non son senón os instrumentos do xenio do universo.
(Georg Wilhelm Friedrich Hegel)

Existe polo menos un recuncho do universo que con toda seguridade podes mellorar, e es ti mesmo.
(Aldous Huxley)

O brazo do universo moral é longo, pero dóbrase cara á xustiza.
(Martin Luther King)

A unidade é a variedade, e a variedade na unidade é a lei suprema do universo.
(Isaac Newton)

O pensamento é a única cousa do Universo da que non se pode negar a súa existencia: negar é pensar.
(José Ortega e Gasset)

O único misterio do universo é que exista un misterio do universo.
(Fernando Pessoa)

Nada perece no Universo; todo canto acontece nel non pasa de meras transformacións.
(Pitágoras de Samos)

Constitución do Sistema Solar

A inmensidade do Universo, está composta por infinitas galaxias ou sistemas, formadas por diversidade de astros, unha delas, á nosa, ó Sistema Solar.

É difícil precisar a orixe do Sistema Solar. Os científicos creen que pode situarse hai uns 4.600 millóns de anos.

Segundo a teoría de Laplace, unha inmensa nube de gas e pó contraeuse por mor da forza da gravidade e comezou a virar a gran velocidade, probablemente, debido á explosión dunha supernova próxima.

 -Formación do Sol

A maior parte da materia acumulouse no centro. A presión era tan elevada que se iniciou unha reacción nuclear, liberando enerxía e formando unha estrela. Ao mesmo tempo íanse definindo algúns remolinos que, ao crecer, aumentaban a súa gravidade e recollían máis materiais en cada volta.

Tamén había moitas colisións. Millóns de obxectos achegábanse e uníanse ou chocaban con violencia e partíanse en anacos. Os encontros constructivos predominaron e, en só 100 millóns de anos, adquiriu un aspecto semellante ao actual. Despois cada corpo continuou a súa propia evolución.

 -Orixe dos planetas

Calquera teoría que pretenda explicar a formación do Sistema Solar deberá ter en conta que o Sol vira lentamente e só ten 1 por cento do momento angular, pero ten o 99,9% da súa masa, mentres que os planetas teñen o 99% do momento angular e só un 0,1% da masa.

Hai cinco teorías consideradas razoables:

A teoría de Acreción asume que o Sol pasou a través dunha densa nube interestelar, e emerxeu rodeado dun envoltorio de pó e gas.

A teoría dos Proto-planetas di que inicialmente houbo unha densa nube interestelar que formou un cúmulo. As estrelas resultantes, por ser grandes, tiñan baixas velocidades de rotación, en cambio os planetas, formados na mesma nube, tiñan velocidades maiores cando foron capturados polas estrelas, incluído o Sol

A teoría de Captura explica que o Sol interactuó cunha proto-estrela próxima, sacando materia desta. A baixa velocidade de rotación do Sol, explícase como debida á súa formación anterior á dos planetas.

A teoría Laplaciana Moderna asume que a condensación do Sol contiña grans de po sólido que, a causa do rozamento no centro, frearon a rotación solar. Despois a temperatura do Sol aumentou e o po se evaporó.

A teoría da Nebulosa Moderna baséase na observación de estrelas novas, rodeadas de densos discos de po que se van freando. Ao concentrarse a maior parte da masa no centro, os anacos exteriores, xa separados, reciben máis enerxía e fréanse menos, co que aumenta

Deíxovos este vídeo que resume o contado anteriormente.

Presentación do blogue

Benvid@s a este blogue para a asignatura Filosofía da Ciencia e da Tecnoloxía do IES Otero Pedrayo (Ourense), pertencente ó curso 2016/17. Neste blogue tratarei temas refentes ó inconmensurable Universo e ó apaixonante mundo da Astronomía. Espero que sexa do voso agrado e que vos entreteña!