domingo, 23 de abril de 2017

Os Límites do Sistema Solar

O Sistema Solar ten forma de burbulla. Forma parte do Sistema Solar todo o que está dentro da zona de influencia do Sol. É dicir, ata onde alcanzan a súa forza de gravidade, o vento solar e o seu campo magnético. Esta burbulla chámase heliosfera, e flota polo espazo orbitando ao redor da galaxia.

                                                                             Heliosfera.

O bordo exterior da heliosfera chámase heliopausa. A heliopausa é a fronteira invisible do Sistema Solar. É o lugar onde o vento solar perde velocidade e dá a volta. Envolve a heliosfera e protéxea dos raios cósmicos externos.

A heliopausa é elástica. Expándese e contráese, e pode cambiar de forma e tamaño. Crese que nalgún tempo pasado estivo moi contraída e o Sistema Solar estivo exposto a moitos raios cósmicos.

O límite da heliopausa chámase choque de terminación. Está en contacto coa radiación externa. A partir de aí comeza o espazo interestelar. Actualmente, o Sistema Solar atravesa unha pequena nube interestelar que está presionando o choque de terminación e a heliopausa.

En 1.977 a NASA enviou ao espazo as sondas Voyager I e II. Logo de explorar o Sistema Solar externo, a Voyager I entrou na heliopausa en 2.005. Agora está a máis de 17.000 millóns de quilómetros da Terra e segue avanzando a máis de 60.000 quilómetros por hora.

                                                                  Mensaxe do Voyager.

A Voyager I é o obxecto fabricado polo home que máis lonxe chegou ata agora e o primeiro en saír do Sistema Solar. No seu interior leva uns discos de ouro que conteñen información sobre a Terra e a vida, xa que formaba parte dun programa de procura de vida extraterrestre apoiado por Carl Sagan. Tamén transporta un mapa coa nosa localización no Sistema Solar.

Por que orbitan os planetas?

Todos os obxectos do Universo que teñen masa emiten gravidade. A gravidade fai que os corpos celestes atráianse. Canto máis masa teñen e máis próximos están, maior é a atracción entre eles. O Sol é un corpo masivo e a súa forte gravidade atrae aos planetas e impide que escapen ao espazo exterior. Do mesmo xeito, a Lúa é atraída pola gravidade da Terra.


                                                           Os planetas ao redor do Sol.

Pero, si a gravidade é tan forte, por que se manteñen en órbita e non caen? Por que os planetas non se precipitan cara ao Sol? A resposta é a inercia.
O estado natural dos planetas non é o repouso, senón un movemento constante en liña recta. É dicir, si non houbese gravidade nin ningunha outra forza que actuase sobre eles, os planetas moveríanse en liña recta e a unha velocidade constante para sempre... ou ata que chocasen con outro corpo.

A forza da gravidade rompe esa inercia e desvía ao planeta da súa traxectoria recta. O Sol atrae ao planeta, tira del e o planeta si cae. Podemos calcular a distancia que o planeta cae cada segundo: a gravidade é directamente proporcional á masa dos obxectos e inversamente proporcional ao cadrado da distancia entre eles.

                                                                   Orbitas Terra e Lúa.

O que sucede é que durante ese segundo, ambos obxectos desprazáronse. O planeta non cae cara abaixo en liña recta, senón que traza unha parábola, porque a inercia empuxáballe cara a adiante mentres a gravidade tiraba del cara abaixo. E o Sol tampouco permanece quedo, senón que rota e, en consecuencia, a súa curvatura debaixo do planeta cambia.

Ao segundo seguinte o Sol volve tirar do planeta, que volve caer trazando unha nova parábola, e así sucesivamente. Como non pode escapar da gravidade, queda atrapado nunha órbita (case) circular e pechada. O mesmo sucédelle á Lúa con respecto á Terra.

                                                                     Satélite orbitando.

O mesmo sistema utilízase para manter os satélites artificiais en órbita. Calquera obxecto próximo á Terra que se mova a máis de 8 Kms por segundo, quedará atrapado nunha órbita e non caerá. Si se move máis amodo si caerá, xa que a gravidade será máis forte que a inercia, e o tirón da gravidade desprazarao máis distancia cara abaixo que a inercia en liña recta.

Que pasaría se a Lúa non existise? (2 parte) Se a Lúa nunca existira




No mellor dos casos, a vida tardaría máis tempo en aparecer

Unhas mareas máis débiles no océano primitivo haberían dificultado a mestura e a fricción de sustancias, polo que non se deron as condicións necesarias para que xurdise vida, ou esta aparecería centos de millóns de anos máis tarde.

Fortes ventos

O día terrestre duraría oito horas. Debido ao aumento da velocidade de rotación da Terra tamén serían maiores os ventos que se producirían na súa atmosfera, que alcanzarían polo xeral velocidades de 160 ou 200 quilómetros por hora.
                                                                Fortes ventos.


Vida máis primitiva ou con biología distinta
A inestabilidade da inclinación do eixe de rotación terrestre derivaría en variacións extremas de temperatura e provocaría un clima radicalmente diferente ao que coñecemos. Todo isto reflectiríase nas formas de vida terrestre, que serían totalmente distintas ás que existen na Terra para poder adaptarse a un mundo de extremos, ou ben serían máis primitivas.

A ciencia tomaría outros derroteros
Si aceptamos que unha Terra sen a Lúa puidese estar habitada por seres intelixentes, a súa ciencia desenvolveuse dun xeito moi distinto á nosa, xa que moitos dos coñecementos que temos de campos tan distintos como a agricultura e a astronomía débense ao estudo das fases lunares. Estas permitiron calcular a distancia entre a Terra e a Lúa, a Terra e o Sol, as dimensións dos corpos celestes e, en definitiva, facer entender ao home que non é máis que unha mota de po na inmensidade do universo.










Que pasaría se a Lúa non existise? (1ª parte) Se de súpeto desaparece a Lúa

O clima e a luz do noso planeta experimentarían cambios drásticos aos que a vida tería que adaptarse para non extinguirse... ou para empezar a existir.
                                                                       A Lúa e a Terra.


A auga en océanos e mares se estancaría

Sen o seu satélite natural o clima do noso planeta cambiaría drásticamente, xa que ao perder a forza das mareas, provocadas pola atracción gravitatoria da Lúa, as correntes dos mares e océanos verían modificada a súa dirección e intensidade. Aumentaría o nivel do mar nas costas e a auga se redistribuiría cara aos polos. A disminución da intensidade das correntes e a interrupción do sistema de drenaje e limpeza natural dos mares supoñería un estancamento das augas. Isto tería como resultado a inevitable perda de gran parte das especies de vida marítima e dos animais e plantas que dependen dos mares e os océanos, como os que habitan nas costas.

                                                                              Océano.

Veráns de máis de 100 grados e invernos a 80 baixo cero
A gravitación lunar mantén a inclinación fixa do eixe de rotación da Terra nuns 23 grados respecto ao plano da súa órbita. Si a Lúa desaparecese de vez o eixe de rotación terrestre perdería a súa estabilidade, o que conllevaría unha alternación das estacións. Serían habituais veráns con temperaturas de máis de 100 grados, e invernos a 80 baixo cero, coas adaptacións que iso implicaría para a vida animal e vegetal.

Ventos de máis de 300 quilómetros por hora
O caso máis extremo sería o alineamiento directo do eixe de rotación da Terra cara ao Sol, o que provocaría que nunha parte do planeta reinaría a escuridade completa e a outra estaría baixo a acción permanente do sol. Ventos dunha velocidade extrema de máis de 300 quilómetros por hora azoutarían a superficie da Terra como consecuencia das drásticas diferenzas de temperatura. Vida na fronteira entre dous mundos
Neste caso se erradicaría case por completo toda a vida en ambos hemisferios. As especies só poderían sobrevivir no ecuador, xusto na fronteira entre o mundo da escuridade e o da luz eterna.

Extinciones masivas
A gran maioría dos animais e as plantas serían incapaces de adaptarse á nova situación, o que se reflectiría en extinciones masivas.



A Ingravidez

Algunha vez preguntástevos por que flotan os astronautas no espazo? A resposta é moi sinxela: non flotan e nunca o fixeron. Nada flota no espazo e a gravidade cero non existe ou polo menos non está comprobada nin demostrada. O que ocorre é un fenómeno chamado "ingravidez" que é a sensación de ausencia de gravidade, pero a gravidade como tal sempre está aí xa que é unha das forzas máis potentes do universo. Isto é algo instalado na mente da xente e que poucas veces explicouse na televisión ou no cine, nin sequera naquela oscarizada película cuxo título precisamente era ese: "Gravidade".

                                                                             Ingravidez.

Tanto os astronautas como as naves espaciais ou estacións que temos encima das nosas cabeza non están flotando, senón que están en constante caída libre (de feito a gravidade na Estación espacial internacional e en todos os obxectos que orbitan a Terra é case a mesma que aquí abaixo). É dicir, imaxinemos que estamos nun ascensor e de súpeto este se descuelga e comeza a caer connosco dentro: algo así é o que ocorre cunha nave espacial e os tripulantes que hai no seu interior, o que ocorre é que no espazo, en ausencia de aire, todos os obxectos caen ao mesmo tempo e á mesma velocidade, tanto unha pluma como un buque da armada.

No seguinte vídeovése un exemplo de este suceso, a ingravidez. Espero que vos guste!






Como será a Terra dentro de 100 millóns de anos?

Nestes vídeos vénse  as consecuencias das placas tectónicas e da súa acción na Terra ao longo do tempo (parte do 1º, 31, e 4º vídeos), e como, seguramente, será o noso planeta no futuro debido a este proceso (1º vídeo), e a que se podería deber este suceso (2º vídeo). Espero que vos gusten!










As Placas Tectónicas

A superfície terrestre, a litosfera, está dividida en placas que se moven a razón duns 2 a 20 cm por ano, impulsadas por correntes de convección que teñen lugar baixo ela, na astenosfera.


                                                                       Placas Tcctónicas..

Hai sete grandes placas principais ademais doutras secundarias de menor tamaño. Algunhas das placas son exclusivamente oceánicas, como a de Naza, no fondo do océano Pacífico. Outras, a maioría, inclúen cortiza continental que sobresae do nivel do mar formando un continente.

Placas da litosfera
A parte sólida máis externa do planeta é unha capa duns 100 km de espesor denominada litosfera que está formada pola cortiza máis a parte superior do manto. Nas zonas oceánicas a cortiza é máis delgada, de 0 a 12 km e formada por rocas de tipo basáltico.

A cortiza que forma os continentes é máis grosa, ata de 40 ou 50 km e composta por rocas cristalinas, similares ao granito. A cortiza continental é a capa máis fría e máis ríxida da Terra, polo que se deforma con dificultade.

A astenosfera, situada inmediatamente por baixo da litosfera está formada por materiais en estado semifluido que se desprazan lentamente. As diferenzas de temperatura ente un interior cálido e unha zona externa máis fría producen correntes de convección que moven as placas.


                                                                        Placas tectónicas.
.
Estas placas fórmanse nas dorsales oceánicas e afúndense nas zonas de subducción. Nestes dous bordos, e nas zonas de rozamento entre placas (fallas), prodúcense grandes tensións e saída de magma que orixinan terremotos e volcanes.

Os continentes, ao estar incrustados en placas móbiles, non teñen unha posición e forma fixas, senón que se están desprazando sobre a placa á que pertencen.
A parte oceánica pode introducirse por baixo doutra placa ata desaparecer no manto. Pero a porción continental dunha placa non pode, porque é demasiado ríxida e grosa. Cando dous continentes, arrastrados polas súas placas, colisionan entre si, acaban fusionándose o un co outro, mentres se levanta unha gran cordillera de montañas na zona de choque.

Panxea e os movementos de placas

Na historia da Terra houbo épocas en que a maior parte dos continentes estaban reunidos, logo de chocar uns con outros, formando o gran supercontinente Pangea. A última vez que sucedeu isto foi a finais do Paleozoico e principios do Mesozoico.


                                                                            Panxea.

Durante o Mesozoico, Pangea foi disgregándose. Primeiro dividiuse en dúas grandes masas continentales: Laurasia ao norte e Gondwana ao sur, separadas por un océano ecuatorial chamado Tethys. Durante o Mesozoico, fai uns 135 millóns de anos, empezou a formarse o océano Atlántico ao ir separándose América de Europa e Africa.

Os desprazamentos dos continentes e os cambios climáticos e de nivel do mar que provocaron, han ter unha gran influencia na evolución que seguiron os seres vivos no noso planeta. En lugares que permaneceron illados do resto das terras firmes moito tempo, como Australia ou Madagascar, rodeadas por mar desde fai máis de 65 millóns de anos, han evolucionado formas de vida moi especiais. Outro exemplo é a diferenza de flora e fauna entre América do Norte e América do Sur, illados durante decenas de millóns de anos e uniedos fai só uns 3 millóns de anos.

No seguinte vídeo, resúmese brevemente o anteriormente tratado, Espero que vos guste!



A teoría das Placas Tectónicas (A Tectónica de Placas)

Durante miles de millóns de anos se ha ir sucedendo un lento pero continuo desprazamento das placas que forman a cortiza do noso planeta Terra.
Este movemento orixínase pola llamana tectónica de placas, unha teoría que complementa e explica derívaa continental.


                                                                    Tectónica de placas.

Os continentes únense entre si ou se fragmentan, os océanos ábrense, levántanse montañas, modifícase o clima, influíndo todo isto, de forma moi importante na evolución e desenvolvemento dos seres vivos. Créase nova cortiza nos fondos mariños, destrúese cortiza na trincheras oceánicas e prodúcense colisións entre continentes que modifican o relevo.

As bases da teoría

Segundo a teoría da tectónica de placas, a cortiza terrestre está composta polo menos por unha ducia de placas ríxidas que se moven ao seu aire. Estes bloques descansan sobre unha capa de roca quente e flexible, chamada astenosfera, que flúe lentamente a modo de alquitrán quente.

                                                                        Mapa tectónico.

Os xeólogos aínda non determinaron con exactitude como interactúan estas dúas capas, pero as teorías máis vanguardistas afirman que o movemento do material espeso e fundido da astenosfera forza ás placas superiores a moverse, afundirse ou levantarse.

O concepto básico da teoría da tectónica de placas é simple: a calor ascende. O aire quente ascende por encima do aire frío e as correntes de auga quente flotan por encima das de auga fría.

O mesmo principio aplícase ás rocas quentes que están baixo a superficie terrestre: o material fundido da astenosfera, ou magma, sobe cara arriba, mentres que a materia fría e endurecida afúndese cada vez máis cara á o fondo, dentro do manto.
                                                                         Mapa tectónico.

A roca que se afunde finalmente alcanza as elevadas temperaturas da astenosfera inferior, quéntase e comeza a ascender outra vez.
Este movemento continuo e, en certa forma circular, denomínase convección. Nos bordos da placa divergente e nas zonas quentes da litosfera sólida, o material fundido flúe cara á superficie, formando unha nova cortiza.

Neste vídeo tratáse resumidamente o falado anteriormente. Disfrutádeo!


sábado, 22 de abril de 2017

As Tormentas Solares

As tormentas solares prodúcense cando o ciclo solar alcanza a súa máxima actividade e xusto despois. É dicir, cando a actividade magnética do Sol é máis forte e comeza a descender. Hai un máximo solar cada 11 anos. O último comezou a finais do ano 2.012 e prolongouse durante o 2.013.

As tormentas solares consisten en violentas explosións de plasma e de partículas cargadas, chamadas fulguraciones e, sobre todo, eyecciones de masa coronal. Normalmente, as eyecciones de masa coronal prodúcense tras unha fulguración, pero non sempre é así.

                                                                Eyección masa coronal.

A actividade magnética do Sol fai que se formen bucles de plasma na súa superficie. Cando a actividade magnética é máis forte, hai tantos bucles que chocan entre si e provocan enormes explosións de plasma. Alcanzan unha temperatura de decenas de millóns de grados.

Durante unha tormenta solar, expúlsanse e se expanden por todo o Sistema Solar millóns de toneladas de plasma e partículas cargadas, xunto con gran cantidade de raios X e gamma, a radiación máis potente que existe. A radiación alcanza a Terra en 8 minutos, xa que viaxa á velocidade da luz. Afortunadamente, a nosa atmosfera protéxenos.

As partículas cargadas tardan en alcanzarnos dun a tres días, aínda que ás veces chegan en só unhas horas. Chocan contra o campo magnético da Terra, comprímeno e pasan ás capas altas da atmosfera. Cargan a atmosfera coa potencia de billóns de vatios. Provocan sobrecarga nas redes eléctricas, apagones, averías en satélites e telecomunicaciones, perturbacións no tráfico aéreo, etc. A nosa tecnoloxía fainos cada vez máis vulnerables ás tormentas solares.

                                                                        Máximo solar.

Aínda non é posible predecir cando se producirá unha tormenta solar. Ademais, cando se produce, disponse de poucas horas para reaccionar.

A tormenta solar máis forte rexistrada ata o momento foi en 1.859, e coñécese como o        evento Carrington. Esnaquizou a rede de telégrafos e produciu auroras boreales tan espectaculares que se viron ata en España. Hoxe, aínda que non sexan tan fortes, producen máis danos, xa que case toda a nosa tecnoloxía depende das ondas electromagnéticas. A tormenta solar con maiores perdas económicas foi a de 1.989, que deixou sen electricidade a máis de 7 millóns de persoas en Quebec.


Os Ciclos Solares

Os ciclos solares regulan toda a actividade solar e a meteorología espacial. Aínda que se estudaron moito nas últimas décadas, aínda non se coñecen do todo. É moi importante comprender como funcionan os ciclos solares, xa que afectan a gran parte da nosa tecnoloxía actual e sobre todo, ás comunicacións e a navegación aérea. Tamén é necesario para planificar futuras misións a Marte.
                                                                       Manchas solares.

O Sol funciona a un ritmo constante e ordenado. O ciclo solar está relacionado coa aparición de manchas solares. No século XIX descubriuse que cada 11 anos aparecían unhas misteriosas manchas na superficie do Sol. Hoxe sabemos que as manchas solares indican o máximo solar, é dicir, o momento en que o Sol ten máis actividade.
Cada ciclo solar dura 11 anos. O responsable é o campo magnético do Sol, e este prodúcese polo movemento do plasma no seu interior.
O plasma móvese a distinta velocidade nas distintas zonas do Sol, así:

-Nas capas externas do Sol (zonas convectiva e fotosfera): na zona do ecuador o plasma tarda 26 días en dar unha volta completa. Mentres que o plasma próximo aos polos móvese máis amodo e tarda 36 días.

-Nas capas internas do Sol (núcleo e zona radiactiva): o plasma tarda 27 días en dar unha volta completa.

Xa que logo, o plasma das capas internas móvese máis amodo que o das capas externas do ecuador, pero bastante máis rápido que o dos polos. Esta diferenza de velocidade fai que unhas capas deslícense sobre outras e crese un campo magnético. As manchas solares son as zonas onde o campo magnético é máis forte.

                                                                        Fulguraciones.

O campo magnético está formado por liñas de partículas cargadas eléctricamente. Ao comezo do ciclo, estas liñas están ordenadas de polo a polo. O plasma, ao moverse, empúxaas e dóbraas. Como o plasma móvese a distintas velocidades, as liñas do campo magnético se retuercen, dóbranse e elévanse ata saír á superficie. Saen ao exterior en forma de bucles coronales, que poden alcanzar a altura de varios planetas Terra.
Cando a actividade solar é máxima, os bucles son moi numerosos e intensos. Chocan entre si e expulsan enormes chorros de plasma e raios X, chamados fulguraciones. O plasma se expande por todo o Sistema Solar e forma o vento solar.

Ás veces prodúcense eyeccciones de masa coronal, violentas explosións de plasma que son as que orixinan as tormentas solares.

Por que brilla o Sol?

En 1.920, o astrofísico británico Arthur Eddington foi o primeiro en descubrir por que brillan as estrelas. A luz do Sol débese a fusiónelas nucleares que se producen no seu interior.
O Sol compónse de gases, principalmente de hidróxeno, que é o átomo máis simple. Un átomo de hidróxeno contén un protón e un electrón. Conforme a gravidade agrupa os átomos de hidrógeno no núcleo do Sol, están cada vez máis aprisionados entre si. A presión e temperatura aumentan, ata que os átomos comezan a fusionarse. Ata catro átomos de hidrógeno fusiónanse nun só, con dous protones e dous electróns. Este novo átomo é helio.


                                                                            Brillo do Sol.

No proceso de fusión, parte da masa do átomo pérdese. É dicir, a masa do átomo de helio non é a suma da masa dos átomos de hidrógeno, senón que é menor. Esta diferenza de masa é o que se transforma en enerxía, que sae despedida en forma de luz.
Cada segundo, o Sol transforma millóns de toneladas de átomos de hidróxeno en átomos de helio. Nisto consisten as reaccións nucleares do interior dunha estrela. Prodúcense tantas fusiones, que a cantidade de enerxía é inmensa. A enerxía que xera o Sol nun segundo bastaría para abastecer á Terra durante un millón de anos. Pero á Terra chega só unha pequena parte desa enerxía. A maioría se expande polo resto do Sistema Solar.

A enerxía libérase ao espazo en forma de radiación, en todas as súas variables: ondas de radio, microondas, radiación infrarroja (calor), luz visible, radiación ultravioleta, raios X e raios gamma. As ondas de radio e microondas son a radiación máis débil, mentres que a radiación gamma é a máis potente que existe.

                                                                    Fusiones nucleares.

Desde que se produce a enerxía no núcleo do Sol ata que chega á superficie e libérase ao espazo pasan centos de miles de anos. No traxecto, parte desa enerxía perde potencia e por iso emítese nas distintas formas de radiación. Aínda así, gran parte da enerxía que desprende o Sol segue sendo raios gamma. A luz visible é enerxía solar que perdeu parte da súa potencia. Desde que deixa o Sol, tarda 8 minutos en chegar á Terra.
O Sol non brilla sempre coa mesma intensidade. Varía en función dos ciclos solares. O Sol brilla máis cando aumenta o número de manchas solares, que é cando o Sol está máis activo.

Monte Olimpo de Marte

O Monte Olimpo de Marte é o maior volcán coñecido no Sistema Solar. Atópase no hemisferio occidental do planeta vermello.
É o máis novo dos grandes volcanes de Marte; formouse durante os últimos 1.800 millóns de anos. Xa era coñecido antes de que as naves espaciais terrestres achegásense o planeta, aínda que non se sabían os seus detalles.

                                                                Monte Olimpo de Marte.

O macizo central do volcán elévase case 23 quilómetros sobre a llanura que o rodea. Isto equivale a tres veces a altura do noso monte Everest, a montaña máis alta da Terra. Atópase nunha depresión de 2 km de profundidade, rodeado por grandes acantilados que chegan ata os 6 km de altura.
Á súa caldera ten 85 km de longo, 60 km de ancho e case 3 km de profundidade. Pódense apreciar ata seis chemineas superpuestas, formadas en diversas épocas. A base do volcán mide 600 km de diámetro incluíndo o bordo exterior dos acantilados. En total, a base ocupa unha superficie duns 283.000 km², equivalente á República de Ecuador ou case da metade da Península Ibérica.

                                                               Monte Olimpo de Marte.

Para nós resulta dificil imaxinar tales dimensións. Un observador situado na superficie marciana non sería capaz de ver a silueta deste monstruoso volcán, nin sequera afastándose moito da súa base; antes de poder apreciar a súa forma, a curvatura do planeta xa a ocultou. Como moito, veríase unha parede ou se confundiría coa liña do horizonte.

Tampouco veriamos as súas formas desde a cima. Ao mirar cara abaixo non chegariamos a ver o final, xa que a suave pendente chegaría ata o horizonte. A única forma de ver esta colosal montaña é desde o espazo.
                                            
                                                                      Monte Olimpo de Marte.

O Monte Olimpo marciano é un volcán escudo. A diferenza dos volcanes compostos, altos e delgados, os volcanes escudo son altos e anchos, con formas planas e redondeadas, como algúns volcanes hawaianos

A súa impresionante altura débese a que Marte, ao contrario que a Terra, non ten placas tectónicas que movan e transformen a súa superficie. Durante millóns de anos o volcán soltou lava exactamente no mesmo lugar, crecendo, ata formar esta enorme montaña na superficie do planeta vermello.

Descuberto o exoplaneta con máis posibilidades para buscar vida

Un equipo de astrónomos acha un mundo habitable a 40 anos luz que podría ser "un punto azul pálido" como a Terra vista desde o espacio.

Si os humanos puidésemos escapar mañá a outro sistema solar, a nosa mellor opción sería ir a unha enana vermella. Estes astros moito máis pequenos e tenues que o Sol, invisibles a primeira ollada no ceo nocturno, son os máis abundantes na Vía Láctea e albergan os planetas máis próximos e parecidos á Terra que se coñecen. Onte, o mellor destino fose o astro Trappist-1, que posiblemente alberga sete terras, tres delas habitables, é dicir, con posible auga líquida, a uns 40 anos luz de nós. Os máis arriscados argumentarían que é mellor viaxar a Próxima b, onde está o planeta terrestre máis próximo ao noso, a apenas catro anos luz. Hoxe, a cousas cambiaron, pois se descubriu o exoplaneta onde pode ser máis probable atopar indicios de vida, segundo as súas descubridores.

O novo planeta está a 40 anos luz da Terra e orbita en torno a unha enana vermella chamada LHS 1140. En setembro de 2014, o telescopio M-Earth, en Chile, captou unha leve disminución da súa luz que podía deberse ao tránsito dun planeta. Este telescopio, xunto ao seu gemelo no hemisferio norte, ten como obxectivo observar todas as estrelas enanas que hai a menos de 100 anos luz da Terra, a razón de 30 minutos por astro. Tras detectar o sinal, o telescopio comezou a seguir á estrela en tempo real mentres un sistema de intelixencia artificial seleccionaba os datos interesantes para confirmar a existencia do planeta.

                                       O exoplaneta LHS 1140B, e a enana vermella LHS 1140.

Os resultados do estudo, publicados en Nature e que inclúen o uso doutros telescopios, confirman que hai un planeta cun radio 1,4 veces o da Terra e unha masa seis veces e media maior. Estes dous datos implican que o máis probable é que este planeta teña un núcleo de ferro denso recubierto de rocas, a mesma composición que a Terra.
Este novo mundo está unhas 10 veces máis preto do seu sol que a Terra, pero o astro é tan tenue que a cantidade de radiación que lle chega é a metade da que recibe o noso planeta. Isto fai posible que o planeta teña dous elementos indispensables para a vida: auga líquida e atmosfera.
"Por agora todos os datos que temos indícannos que este planeta debe ter un aspecto como o da Terra", explica Jason Dittmann, astrónomo do Centro de Astrofísica Harvard-Smithsonian (EE UU) e coautor do estudo, quen desenvolveu o sistema de intelixencia artificial que se empregou no descubrimento. "Por agora este é o candidato número uno a ser un planeta como a Terra", asegura.

O planeta LHS 1140b formouse fai 5.000 millóns de anos posiblemente dunha forma similar á Terra, aínda que nunha contorna moito máis hostil. Cando as enanas vermellas son novas, emiten unha alta radiación que pode destruír a atmosfera dos planetas rocosos na súa contorna e facelos máis parecidos a Venus que ao noso planeta, explica Dittmann. O feito de que este planeta sexa ligeramente máis grande que a Terra podería favorecer que no pasado albergase mares de lava que poderían permitir conservar unha atmosfera coa súa achega de vapores magmáticos.
Por agora este pode ser o mellor candidato para observar a primeira atmosfera dun mundo habitable fose do Sistema Solar. Dittman sinala que o seu equipo xa pediu tempo de observación co telescopio espacial Hubble para medir a dispersión de Rayleigh, o efecto que fai que a Terra vista desde o espazo sexa un punto azul pálido, e que podería confirmar a existencia dunha atmosfera no novo exoplaneta. E nun ano poderíase usar o Telescopio Espacial James Webb para detectar osíxeno, metano e dióxido de carbono, compostos que poderían indicar a presenza de vida, sinala.

O descubrimento deste novo planeta é importante "comparado con Trappist-1 e Próxima b porque é o primeiro planeta terrestre con masa e tamaño ben determinados", opina Guillem Anglada-Escudei, astrónomo español codescubridor do exoplaneta máis próximo á Terra. "De momento atoparon un só planeta, pero é probable que haxa máis", como "pasou con trappist-1, e esperamos que pase con Próxima", explica. "Este pode ser uns dos sistemas solares importantes para a detección de atmosferas", sinala, aínda que pode ser que pronto haxa mellores candidatos aínda. "Creo que se van a descubrir media ducia máis destes planetas, algún máis próximo que Trappist-1 e leste, porque hai unhas 400 estrelas entre Trappist-1 e nós", resalta.


                                                             O sistema Solar Trappist-1.

"Este é o seguinte paso que estabamos esperando na procura de planetas como a Terra", sinala José Caballero, investigador do Centro de Astrobioloxía. "Descúbrense tantos planetas de vez agora porque hai moitos grupos de investigación no mundo detrás do mesmo", explica. "Dentro dunha década virán os planetas habitables ao redor de estrelas de tipo G, como o Sol", engade.

A Nube de Oort

A nube de Oort é un hipotético conxunto de pequenos corpos astronómicos, sobre todo asteroides e cometas, situados máis aló de Plutón no extremo do sistema Solar.
En 1950 o astrónomo holandés Jan Oort, baseado en coidadosos estudos orbitales e análises estatísticas das traxectorias de cométalos, formulou unha hipótese, hoxe comúnmente aceptada, segundo a cal, os núcleos de cométalos de longo periodo proceden dunha nube esférica que rodea o Sistema solar mais alá da órbita de Plutón, desde unhas 30.000 Unidades astronómicas ata uns 3 anos luz.

                                                                     A Nube de Oort.

Estes obxectos formáronse nas primeiras fases de acrección do Sistema Solar nas proximidades do Sol, pero serían expelidos cara aos seus confíns polo efecto das forzas da gravidade. Os que non escaparon totalmente a estas formarían a nube de Oort.
Algúns dos obxectos desta nube, por mor da interacción con algunha estrela próxima, serían impulsados de cando en cando en dirección ao Sol, cara ao cal desprazaríanse nunha viaxe de centos de miles de anos ata que se comezase a alterar a súa órbita polo efecto da gravidade dos grandes planetas Júpiter e Saturno, de maneira que algúns se transforman en cometas de longo periodo, aínda que outros logo do seu paso polo Sistema Solar próximo poden perderse para sempre no espazo exterior.
                                                               Obxectos da Nube de Oort.

Estímase, sen que se teñan datos que corroboren estas hipóteses, que existen na nube de Oort máis dun billón de obxectos de diámetro pequeno, cuxa masa total pode ser equivalente á do planeta Júpiter.

sábado, 15 de abril de 2017

Unha sonda da NASA confirma que pode haber vida en Encélado

A misión "Cassini" atopa compostos químicos esenciais para sustentar microbios nos biosbardos de Saturno.
En outubro de 2015 a sonda Cassini da NASA fixo unha manobra para a que non fora deseñada. A nave cambiou o seu rumbo e dirixiuse ao polo sur de Encélado, a lúa xeada de Saturno. Desde hai uns anos, este corpo que supera por pouco os 500 quilómetros de diámetro e cuxo núcleo rocoso está sepulto baixo un sarcófago de xeo duns 40 quilómetros de espesor é un dos principais favoritos a albergar vida máis aló da Terra.

                                                                             Encélado.

O obxectivo de Cassini era analizar a composición das nubes de gas que emanan como géiseres no polo sur desta lúa. Os responsables da misión da axencia espacial de EE UU programaron un voo a apenas 49 quilómetros da superficie, o máis próximo realizado nunca. A nave atravesou as nubes de Encélado a 19.000 quilómetros por hora e a súa pasada durou apenas fraccións de segundo. A esperanza era capturar algunhas das partículas de auga e outros compostos que emanan dos géiseres a uns 400 metros por segundo.

                                                         O pequeño xigante do Sistema Solar.

Os resultados da análise, publicados hoxe na revista Science polo equipo científico da misión, apuntan a que Encélado pode albergar formas de vida simples, similares ás que existen nas profundidades dos océanos da Terra. O espectrómetro de masas a bordo da sonda mostra que os gases chuspidos polos géiseres conteñen moléculas de hidrógeno e dióxido de carbono. Estes dous compostos supoñen un 1,4% e un 0,8% do volume total, respectivamente.

O máis plausible é que os gases orixináronse por actividade hidrotermal, consideran os científicos. Na Terra, este tipo de procesos suceden no fondo de océanos cando o magma a altas temperaturas entra en contacto coas rocas e a auga. As fumarolas hidrotermales albergan comunidades microbianas capaces de alimentarse dos compostos químicos presentes nestas contornas. Unha das hipóteses sobre a orixe da vida na Terra é que xurdise á calor destas chemineas subacuáticas.

                                                                    Lunas de Saturno.
Hai microbios que habitan estas contornas que usan hidrógeno molecular e dióxido de carbono para xerar metano. "Algúns dos microorganismos máis antigos da Terra usan estes metabolismos baseados no dihidrógeno", resaltan os autores do estudo, liderado por Hunter Waite, do Instituto de Investigación do Suroeste e líder do equipo científico do instrumento que analizou os gases de Encélado. Os científicos sinalan que o mesmo proceso podería estar sucedendo no fondo do océano de Encélado, a uns 10 quilómetros de profundidade baixo o por agora impenetrable sarcófago de xeo que o recubre. En estudos anteriores a Cassini demostrou que as emanaciones de Encélado tamén conteñen auga, metano e compostos orgánicos. A presenza de vida sería unha das explicacións da existencia dos dous elementos detectados pola Cassini neste último estudo, aínda que tamén poderían deberse a outros procesos alleos á presenza de microbios, advirten os responsables do traballo.
                                                                A Sonda Cassini-Huygens.

Esta misión, a que mellor estudou Saturno e o seu espectacular sistema de aneis xeados e lúas, terminará en setembro deste ano. Está previsto que a sonda explore a zona interna de Saturno antes de suicidarse na atmosfera do xigante gaseoso, unha última manobra concibida precisamente para non contaminar Encélado de face a futuras misións en busca de vida.

Candidatos a planetas (transneptunianos)

Os científicos continuaron durante anos a procura dun hipotético planeta X, que ocuparía o lugar dez (X en números romanos), o cal non conseguir localizar, pero cuxa presenza xustificaría certas anomalías na órbita de Plutón. Desta forma descubríronse os Plutinos.

Denomínanse Plutinos aos obxectos do Sistema Solar que, virando ao redor do Sol, atópanse en resonancia orbital 3:2 con Neptuno, é dicir, que completan dúas órbitas ao redor do Sol no tempo en que Neptuno realiza exactamente tres. Aplícase este nome polo planeta enano Pluton que tamén se atopa en resonancia orbital 3:2 con Neptuno. O término "transneptunianos", máis xeral, aplícase a todos os corpos que se atopan máis aló de Neptuno.

                                                               Obxectos transneptunianos.

Do mesmo xeito que Pluton, estes obxectos adoitan ter órbitas bastante elípticas, como Eris, que a miúdo cruzan o camiño de Neptuno, aínda que nunca se atopan o suficientemente preto do planeta para que poida chegar a existir un perigo de colisión. A razón radica en que, debido á resonancia orbital, as posicións entre ambos corpos repítense cíclicamente.

Os plutinos son asteroides compostos principalmente por xeo e un núcleo de materiais rocosos. Calcúlase que aproximadamente o 40% dos obxectos que se atopan máis aló de Neptuno son Plutinos, entre eles o propio planeta Pluton. Baseándose en extrapolaciones sobre a superficie explorada, estímase que existen máis de 10.000 plutinos con diámetro superior aos 100 km.

Desde Plutón ata a heliopausa hai moitísima distancia, ocupada por corpos de distintos tamaños, moi difíciles de detectar. Con todo, os intrumentos cada vez máis precisos permiten o avance das investigacións.

Quaoar

En 2002 identificouse, dentro do cinto de Kuiper, un corpo celeste (bautizado provisionalmente como Quaoar) duns 1.300 km de diámetro, o máis grande achado orbitando o Sol desde que se descubriu Plutón en 1930.

                                                                                 Quaoar.

Quaoar está orbitando a unha distancia apenas un pouco maior que a do planeta máis distante do Sistema Solar. O gran asteroide móvese en relación ás estrelas do fondo nas imaxes do descubrimento, tomadas polo Telescopio Oschin en Palomar, California.

Quaoar, o nome suxerido polos descubridores da roca cósmica, é un de varios asteroides grandes que recientemente descubríronse vagando no distante Cinto de Kuiper. O tamaño de Quaoar foi resolto a partir de imaxes do Telescopio Espacial Hubble. Quaoar é probablemente un mundo frío cuberto de xeo, desde o cal o Sol parece unha estrela particularmente brillante, nada máis.

Sedna, O décimo planeta do Sistema Solar?

Sedna vira ao redor do Sol a unha distancia moito maior que outros astros do sistema. Aínda que o seu tamaño aínda é incerto, Sedna foi no seu día o maior dos corpos localizados ao redor do Sol desde o descubrimento de Plutón en 1930. Isto converteuno en candidato a planeta.

                                                                                   Sedna.

Está a máis de 10,000 millóns de quilómetros da Terra na rexión chamada Cinto de Kuiper, que ten centos de obxectos coñecidos, pequenos mundos de roca e xeo, aínda que algúns poden ser tan ou máis grandes que Plutón.

Sedna é máis vermello que calquera outro corpo do Sistema Solar, excepto Marte, e segue unha órbita moi elíptica, que no seu punto máis afastado sitúalle a 135,000 millóns de quilómetros do Sol. Por iso, Sedna necesita 11,500 anos terrestres para completar unha órbita.

venres, 14 de abril de 2017

Achan, por primeira vez, unha atmósfera rica en auga e metano nun mundo similar á Terra

O descubrimento é un paso importante na búsqueda de vida noutros mundos.

A ciencia acaba de dar un novo e importante paso na procura de vida fóra da Terra. Trátase da detección dunha atmosfera nun mundo moi similar ao noso, unha Super Terra chamada GJ 1132b con apenas 1,6 veces a masa terrestre e un tamaño só 1,4 veces maior. De feito, trátase do exoplaneta máis parecido ao noso no que se puido detectar ata agora a presenza dunha atmosfera. O traballo acaba de publicarse en The Astronomical Journal.

O equipo, que inclúe investigadores do Instituto Max Planck de Astronomía, utilizou para o seu achado o telescopio de 2,2 metros ISO/MPG, en Chile, para obter imaxes da estrela anfitriona (GJ 1132) e medir os sutís cambios de brillo causados pola absorción de luz tanto do planeta como da súa atmosfera cada vez que pasa fronte a ela.

                                                                O exoplaneta GJ-1132B.

Aínda que non estamos falando aínda dunha detección directa de vida noutro mundo, trátase dun importante paso nesa dirección. En efecto, a detección dunha atmosfera ao redor de GJ 1132b marca todo un fito: é a primeira vez que se consegue detectar unha atmosfera nun planeta de masa e radio similares aos da Terra.

Precisamente, a estratexia que seguen actualmente os astrónomos para detectar signos de vida extraterrestre pasa por estudar a composición química das atmosferas planetarias, en busca de certos desequilibrios químicos que, para producirse, requiren da presenza de organismos vivos. Na Terra, a pista dáa a presenza de grandes cantidades de osíxeno.

Aínda estamos lonxe de lograr unha detección así, aínda que este estudo colócanos un pouco máis cerca do obxectivo. Ata agora, en efecto, as escasas observacións de atmosferas en exoplanetas leváronse a cabo en mundos moito máis grandes e moi diferentes á Terra: xigantes gaseosos similares a Júpiter ou mundos rocosos, pero moitas veces maiores que o noso. Polo tanto, esta será a primeira vez que se poida analizar con detalle a atmosfera dun planeta similar en masa e tamaño ao que nós habitamos.

GJ 1132b orbita ao redor dunha enana vermella na constelación da Vela, a 39 anos luz de distancia. Os científicos fixáronse nel precisamente porque, desde a perspectiva da Terra, pasa regularmente por diante da súa estrela (cada 1,6 días), bloqueando unha pequena parte da súa luz. É dicir, que leva a cabo un tránsito cada pouco máis de día e medio.

                                                                   Constelación da Vela.

A partir da cantidade de luz bloqueada polo planeta cada vez que cruza por diante da súa estrela, os investigadores poden deducir o seu tamaño, que neste caso é de 1,4 veces o da Terra. As observacións, ademais, mostraron que o planeta parecía ser máis grande nunha das lonxitudes de onda do infrarrojo que nas demais. O cal suxire a presenza dunha atmosfera opaca a esa luz infrarroja específica (o que fai que o planeta pareza maior), pero transparente en todas as demais lonxitudes de onda.
Os diferentes modelos atmosféricos levados a cabo a partir destes datos suxiren que a atmosfera de GJ 1132b é rica en auga e metano, o cal encaixa á perfección coas observacións realizadas.
Malia que aínda non temos suficiente información para determinar si estamos, ou non, ante un mundo con vida, si que bastan para que os astrónomos síntanse optimistas. As enanas vermellas son a clase de estrelas máis comúns e abundantes da nosa galaxia (cerca do 75%) e aínda que é certo que adoitan ser moito máis activas que o Sol, o que significa que son capaces de "varrer" as atmosferas dos seus mundos, os que conseguen conservalas durante o tempo suficiente convértense en excelentes candidatos para albergar algunha forma de vida.

Os plans, agora, son seguir moi de cerca as evolucións de GJ 1132b cos mellores telescopios disponibles, como o Hubble e, a partir do ano próximo, o James Webb, cen veces máis potente e que permitirá analizar esa esperanzadora atmosfera cun detalle sen precedentes. Ata ese momento, non queda máis que manter os dedos cruzados.

O Cinto de Kuiper

En 1951 o astrónomo Gerard Kuiper postulou que debía existir unha especie de disco de proto-cometas no plano do sistema solar, pasada a órbita de Neptuno, aproximadamente entre as 30 e 100 unidades astronómicas. Deste cinto provirían cometas de curto período.


A partir de 1992, co descubrimento de 1992 QB1 e os outros moitos que lle seguiron, tívose constancia real da existencia dunha enorme poboación de pequenos corpos xeados que orbitán máis aló da órbita do planeta Neptuno.
Aínda que os valores das estimacións son bastante variables, calcúlase que existen polo menos 70.000 obxectos "transneptunianos" situados entre as 30 e 50 unidades astronómicas de distancia desde o Sol, con diámetros superiores aos 100 km.

                                                                     O Cinto de Kuiper.

Máis aló das 50 UA é posible que existan máis corpos deste tipo, pero en todo caso o seu localizacion é moi dificil coas actuais técnicas de detección. As observacións mostran tamén que se achan confinados dentro duns poucos grados por encima ou por baixo do plano da eclíptica. Estes obxectos coñéceselles como KBOs (Kuiper Belt Objects).
O estudo do cinto de Kuiper é moi interesante porque contén obxectos moi primitivos, das primeiras fases de acreción do sistema solar, e porque parece ser a fonte de cométalos de curto período, do mesmo xeito que a nube de Oort o é para os de longo período.

O cinto de Kuiper deixou de ser unha simple hipótese cando a fins de agosto de 1992, co telescopio de 2,2 metros da Universidade de Hawaii, David Jewitt e Jane Luu descubrían un afastado obxecto duns 280 km de diámetro denominado 1992 QB1. A este, seguiu toda unha serie de descubrimentos similares.

Tralo descubrimento de 1992 QB1, o estudo dos obxectos transneptunianos converteuse nun campo da astronomía de moi rápida evolución, con grandes avances no campo teórico nos últimos anos. O número de obxectos descubertos cada vez é maior e aos poucos vanse obtendo novos coñecementos sobre o seu significado e características físicas.

                                                        Eris, o maior dos transneptunianos.

En 2003 descubriuse Eris (2003 UB313), o planeta enano coñecido de maior masa, no Cinto de Kuiper. Probablemente foi arrastrado á órbita afastada que agora ocupa pola influencia gravitatoria de Neptuno, mentres se formaba o Sistema Solar. Ten un satélite natural chamado Disnomia.

Eris ten unha órbita moi excéntrica que completa cada 557 anos. Agora está case á máxima distancia posible do Sol, a uns 14.500 millóns de quilómetros. Do mesmo xeito que Plutón e o seu satélite Caronte, Elis ten metano metano xeado na súa superficie. Son os tres únicos corpos do Cinto de Kuiper onde se detectou, o cal indica que debe ser extremadamente frío.

sábado, 1 de abril de 2017

Os monstros espaciais existen: este xigantesco buraco negro diríxese cara a nosa Galaxia



Está en movemento, vagando en solitario polo espazo e devorando todo o que se encontra o seu paso.

Normalmente, cando nos referimos a un buraco negro supermasivo, adoitamos pensar nun "monstro" espacial millóns de veces máis pesado que o Sol, instalado no centro dunha galaxia activa e devorando desde a súa cómoda e estática posición calquera planeta, estrela ou simple masa de gas achégueselle demasiado. Pode haber algo máis terrorífico en todo o Universo? Os científicos acaban de descubrir que si: un buraco negro supermasivo en movemento, vagando en solitario polo espazo e devorando todo o que atope ao seu paso.
Por primeira vez, e grazas ao telescopio espacial Hubble, un equipo de astrónomos acaba de detectar a un destes xigantes "fuxindo" a toda velocidade (uns 7,5 millóns de km/h) do centro dunha afastada galaxia, situada a 8.000 millóns de anos luz da Terra. Trátase dun descomunal buraco negro con máis de mil millóns de veces a masa do noso Sol, e resulta que vén directo cara a nós. O estudo publicouse este pasado xoves, 30 de Marzo, na revista Astronomy & Astrophysics.
Os investigadores, con todo, non están demasiado preocupados por unha posible colisión coa Vía Láctea, xa que á súa velocidade actual (que nos levaría da Terra á Lúa en menos de tres minutos), o amenazador obxecto tardará aínda moitos miles de millóns de anos en cruzar o abismo que o separa da nosa posición. Moito máis intrigante, sen dúbida, é pescudar que tipo de acontecemento ou de fenómeno foi capaz de fornecer a enerxía necesaria para "arrincar", literalmente, a este coloso espacial do centro da súa galaxia. E, por suposto, pescudar cantos "monstros" parecidos andan soltos por aí.
A ilustración mostra o proceso de fusión de dous buracos negros que logrou expulsar da súa galaxia ao buraco negro supermasivo resultante.


Non é a primeira vez que se detectan grandes buracos negros lonxe dos centros das súas galaxias, pero este é un caso extremo e permitiu, polo tanto, achar unha explicación plausible. Para empezar, os investigadores calcularon que se necesitaría a enerxía equivalente a 100 millóns de supernovas explotando ao mesmo tempo para conseguir "expulsar" a este buraco negro da súa posición. E a explicación máis plausible para reunir esa inmensa cantidade de enerxía propulsora é que o "xigante" recibise unha tremenda "patada" das ondas gravitacionales xeradas pola fusión de dous buracos negros diferentes no centro da galaxia anfitriona.
                                 Representación Gráfica das ondas gravitacionais.

Como Einstein encargouse de demostrar fai xa un século, as ondas gravitacionales son "ondulaciones" no tecido espaciotemporal do Universo, creadas pola colisión de dous obxectos masivos. Esas ondas son similares aos círculos concéntricos que se producen nun estanque logo de tirar unha pedra ao auga. Canto maior sexa a pedra, maiores serán tamén as ondulaciones que provoca. Recordemos que a finais do pasado ano, o observatorio LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory), logrou por primeira vez demostrar a existencia das ondas gravitacionales nun experimento que pasou á historia. LIGO, en efecto, logrou captar as ondas gravitacionales xeradas pola fusión de dous afastados buracos negros varias decenas de veces máis masivos que o Sol.



O Cinto de Asteroides

Entre as órbitas de Marte e Júpiter hai unha rexión de 550 millóns de quilómetros na que orbitan uns 20.000 asteroides. Algúns teñen ata satélites ao seu ao redor.
Os asteroides foron descubertos primeiro teóricamente, tal como sucedeu co descubrimento de Neptuno e Plutón. En 1776, o astrónomo alemán Johann D. Titius predijo a existencia dun planeta entre Marte e Júpiter.

Descubrimento de asteroides
                                                       Asteroide Toutatis

En 1801 Giuseppe Piazi descubriu un corpo celeste orbitando á distancia predita anteriormente. O tamaño do obxecto, bautizado como Ceres, era menor do esperado (1025 quilómetros), polo que non se axustaba completamente ao modelo proposto. Un ano despois, Heinrich Olbers (1758-1840) descubriu outro asteroide de similares características: Palas.
En 1807, Heinrich Olbers suxeriu que, en lugar dun planeta intermedio, existisen máis corpos residuales dun planeta moito maior. Hoxe sabemos que isto non foi así, senón que estes asteroides son corpos que non chegaron a agregarse durante os comezos do Sistema Solar para formar un planeta, posiblemente debido á enorme forza gravitatoria do próximo Júpiter.

As naves que navegaron a través do cinto de asteroides demostraron que está prácticamente baleiro e que as distancias que separan os uns dos outros son enormes. A probabilidade de encontar a un é mínima.

Os asteroides do cinto formáronse, segundo unha teoría, a partir da destrución dun planeta, un pequeno planeta. Habería que xuntar 2.500 veces os asteroides coñecidos para ter a masa da Terra.
                                Onde está o Cinto de Asteroides? Sistema Solar,

Segundo outra teoría, un grupo duns 50 asteroides formáronse co resto do Sistema Solar. Despois, as colisións os han ir fragmentando.

Dentro do cinto hai lagoas, zonas onde non vira ningún asteroide, por mor da influencia de Júpiter, o planeta xigante máis próximo.
Os chamados asteroides Troyanos están situados en dúas nubes, unha que vira 60° por diante de Júpiter, no plano da súa órbita, e a outra 60° por detrás.
A distribución espacial dos asteroides está condicionada pola presenza de Júpiter. A gravidade deste planeta xigante crea zonas resonantes nas que se acumulan os asteroides, como os troyanos.
                                                         Asteroide Castalia.

Na imaxe pódese ver o asteroide Castalia fotografado polo Telescopio Espacial Hubble en 12 posicións.