Nave espacial. Unha nave espacial é un vehículo deseñado para funcionar máis aló da superficie terrestre, no espazo exterior. As naves espaciais poden ser robóticas ou ben estar tripuladas. Dado o escaso desenvolvemento real das naves espaciais, gran parte das ideas e desenvolvementos atópanse aínda no ámbito da ciencia ficción, especialmente na chamada ciencia ficción dura.
Prototipo nave espacial Orión. Nave espacial X-37B
Primeiras ideas
Aínda que a idea das viaxes espaciais remóntase polo menos ata a época do antigo imperio romano, non ocorre o mesmo co concepto da nave espacial, pois a inventiva humana viuse severamente condicionada pola falta de desenvolvemento tecnolóxico. Así, aínda que autores desde Plutarco no século I (De Facie in Orbe Lunae), ata Kepler no século XVII (Somnium) mencionan viaxes á Lúa, non son capaces de concibir un artefacto capaz de realizar a viaxe, valéndose para iso de camiños ocultos ou da intervención de espíritos. Os primeiros intentos non máxicos para alcanzar o espazo aparecen na segunda metade do século XVIII, utilizando os precarios métodos dispoñibles na época. Así, en (As aventuras do Barón Munchausen) alcánzase a Lúa en globo. No entanto, este relato segue pertencendo aínda ao xénero da fantasía épica.
O salto da fantasía á ciencia ficción producirase case un século despois, na famosa (Da Terra á Lúa), publicada por Xullo Verne en 1865, na que se emprega un xigantesco canón balístico, de novo con destino á Lúa. Nesta novela o autor xa trata de dar solución a algúns dos problemas do seu método de viaxe, tales como a ausencia de osíxeno fóra da atmosfera ou a compensación da inmensa aceleración do despegue. Anos despois H. G. Wells seguiría usando o método do canón en (A guerra dos mundos) (1898), pero neste caso con destino a Marte. É nesa época, xa nos inicios do Século XX, cando xorden finalmente as primeiras ideas realistas sobre naves espaciais; ideas que virán asociadas ao motor de reacción. A obra pionera neste campo é (A exploración do espazo cósmico por medio dos motores de reacción), publicada polo físico ruso Konstantín Tsiolkovsky en 1903. Neste punto a ciencia ficción dará paso á ciencia.
Deseño
O deseño de naves espaciais abarca tanto ás naves non tripuladas ou robóticas (satélites e sondas) como ás tripuladas (estacións espaciais, transbordadores e módulos). Todas as naves espaciais ata a data constan de dous partes: Foguete: sección impulsora, composta polos motores e os depósitos de combustible, cuxa misión é abandonar a atmósfera terrestre.
A nave en si, que efectuará propiamente a viaxe polo espazo, e que pode adoptar calquera das formas anteriormente mencionadas.
Sistemas de propulsión
Os foguetes impulsores funcionan con combustible químico, xa sexa sólido ou líquido, mentres que as naves poden funcionar con motores químicos, nucleares, iónicos ou ata mediante velas solares. Sendo polo momento a propulsión química a única con referentes na realidade práctica, debería supoñerse máis abundantes os exemplos do seu uso na ciencia ficción. Puido ser así na ciencia ficción máis temprana, antes de xeneralizarse o uso da fisión atómica como fonte de enerxía. Cando a enerxía atómica fíxose unha realidade, a soñadora mente dos escritores abandonou ao vello foguete como medio de saír da Terra.
Aínda así converteuse no emblema de toda unha época e autores como Ray Bradbury, en Crónicas marcianas (1950), asociárono á súa obra de xeito case indisoluble (aínda que é posible que a tremenda calor do verán do foguete non fose producido por combustión). Os foguetes químicos teñen unha autonomía moi limitada debido ao seu enorme gasto de masa propelente e sería pouco probable que nos levasen moito máis alá de Marte.
De feito, sen poder desterrar totalmente este tipo de impulsor, a NASA está evaluando a posibilidade de construír un canón electromagnético na saia dunha montaña para auxiliar no despegue ás lanzaderas espaciais, aforrando combustible e diminuíndo os riscos de accidentes.
En (A Lúa é unha cruel amante), Robert A. Heinlein, xa en 1966, utiliza unha catapulta electromagnética para acelerar carga desde unha base lunar á Terra e o mesmo mecanismo é usado por Arthur C. Clarke no relato (Maelstrom II), de 1965. Estas obras, afastadas da fantasía das revistas de usar e tirar, pretenden abordar o tema da colonización de corpos próximos con certo rigor científico. Aínda hoxe a idea do canón continúa vixente na forma de catapultas electromagnéticas e a chamada "propulsión a barullo".
Ningún comentario:
Publicar un comentario