Neste vídeo explícase o proceso de formación dunha supernova.
Cando explotan, as supernovas arroxan material ao espazo a 15.000-40.000 quilómetros por segundo. Estas explosións producen gran parte do material do universo, incluíndo elementos como o ferro, que conforma o noso planeta e ata a nós mesmos. Os elementos pesados só se producen nas supernovas, polo que todos nós levamos nos nosos corpos remanentes destas explosións.
As supernovas engaden elementos ás nubes de po e gas do espazo, favorecendo así a diversidad interestelar, e producen ondas de choque que condensan as nubes de gas e axudan á formación de novas estrelas.
Con todo, poucas estrelas convértense en supernovas. Moitas se arrefrían e terminan os seus días como enanas brancas e, posteriormente, como enanas negras.
Enanas brancas
As supernovas tamén se poden formar nun sistema solar binario. Estrelas máis pequenas, de ata oito veces a masa do noso Sol, adoitan evolucionar en enanas brancas. Unha estrela dese tamaño é moi densa e con todo ten suficiente atracción gravitacional como para recibir material da segunda estrela do sistema si está o suficientemente preto.
Si a enana branca supera así o límite de Chandrasekhar, a presión do seu núcleo será tan grande que se fusionará e producirase unha gran explosión termonuclear (supernova).
Unha supernova pode iluminar o ceo durante semanas e a transferencia de material e enerxía deixa atrás unha estrela moi diferente.
Soamente quedará unha estrela de neutrones, mostra da anterior existencia da supernova. Estas estrelas de neutrones emiten ondas de radio en fluxo constante ou en ráfagas intermitentes.
Si a estrela é tan masiva (polo menos dez veces o tamaño do Sol) que deixa atrás un núcleo moi grande, terá lugar un fenómeno distinto. Debido a que este núcleo non ten enerxía suficiente para fusionarse, e non produce presión cara ao exterior, pode ser atrapado pola súa propia gravidade e converterse nun buraco cósmico de enerxía e materia: un buraco negro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario