O planeador Prandtl-m colocaríase en órbita marciana cun satélite CubeSat. Un satélite CubeSat ten un tamaño similar ao dunha caixa de zapatos, e pódense combinar varios para axustar a capacidade de carga do satélite segundo a misión. O CubeSat que levará o planeador Prandtl-m ata Marte sería un 3Ou, o que significa que estaría formado por tres unidades. Unha vez situado na órbita marciana o CubeSat deixará caer o planeador desde uns 140 quilómetros de altitude. Durante a caída, o Prandtl-m despregarase cando estea a uns 30.000 metros da superficie marciana, e descenderá os últimos centos de metros planeando nun percorrido duns 35 quilómetros. Podería ser a primeira aeronave en Marte.
Unha das probas ás que foi sometido en terra o Prandtl-m consistía, precisamente, en facelo descender desde 30.000 metros de altitude na atmosfera terrestre utilizando un globo. Aínda que orixinalmente o planeador estaba concibido para obter información atmosférica de Marte e xerar modelos de previsión meteorolóxica para futuras misións tripuladas a aquel planeta, durante as probas na atmosfera terrestre un grupo de investigadores decatouse do potencial que tiña o planeador tamén como instrumento para mellorar os modelos meteorolóxicos empregados aquí na Terra.
Baseándose na idea e no deseño do Prandtl-m, un grupo de estudantes e de investigadores do Armstrong Flight Research Center da NASA desenvolveron un planeador autónomo similar que, calculan, aforrará ao servizo nacional de meteorología "ata 15 millóns de dólares ao ano si compárase cos métodos actualmente empregados para obter información meteorolóxica?, explica Scott Wiley, xefe do proxecto. ?E ademais proporcionando información de forma inmediata e con maior precisión. Este tipo de aeronaves poden cubrir moitas necesidades da comunidade meteorolóxica", engade.
Tamén a Administración Nacional Oceánica e Atmosférica (NOAA) de EE UU poderá beneficiarse do uso destes planeadores. Actualmente a NOAA dispón de avión "cazafuracáns" que son capaces de voar dentro de grandes tormentas. A axencia desprega estas aeronaves para obter datos e medidas meteorolóxicas, e para seguir a evolución das tormentas. Os avións que emprega a NOAA están operados por un escuadrón de recoñecemento do exército do aire cuxas primeiras misións remóntanse a mediados dos anos de 1940, antes de que existisen os satélites meteorolóxicos.
Aínda que os satélites meteorolóxicos modernos son capaces de obter cuantiosos datos de todo tipo (son capaces ata de detectar os furacáns antes de que cheguen a formarse) aínda é necesario penetrarse nas tormentas para tomar medidas precisas das velocidades dos ventos e da presión atmosférica que se produce no interior dos furacáns, por exemplo. Por iso aínda hoxe a NOAA usa este tipo de aeronaves a pesar do custo e do risco que supoñen para os pilotos e para a tripulación.
A NASA tamén utiliza con frecuencia aeronaves destinadas á investigación meteorolóxica, principalmente un veterano DC-8 e un ER-2 para voos de gran altitude. Emprégaos para recompilar datos con fins tales como validar modelos meteorolóxicos computarizados que se usan posteriormente nas previsións. Nos últimos anos, a NASA incorporou á súa flota un versión civil de dron Global Hawk, reconvertido en instrumento para realizar misións científicas de longa duración e de vixilancia cando se forman tormentas severas.
O equipo de Wiley aínda está traballando no desenvolvemento e configuración final do planeador que, aquí na Terra e a diferenza do que sucedería en Marte, pode beneficiarse da existencia de GPS e da posibilidade de teledirigir a aeronave. Na súa configuración final o planeador, construído con fibra de carbono, terá ao redor dun metro de envergadura. De momento descoñécese cando entrará en servizo. Primeiro os investigadores deben completar diversas probas de voo do planeador, agora coa premisa de que planee na atmosfera terrestre. Quen sabe que outras aplicacións poden atoparse mentres tanto para este pequeno planeador.
Ningún comentario:
Publicar un comentario