Os monstros espaciais existen: este xigantesco buraco negro diríxese cara a nosa Galaxia

Está en movemento, vagando en solitario polo espazo e devorando todo o que se encontra o seu paso. Normalmente, cando nos referimos a un buraco negro supermasivo, adoitamos pensar nun "monstro" espacial millóns de veces máis pesado que o Sol, instalado no centro dunha galaxia activa e devorando desde a súa cómoda e estática posición calquera planeta, estrela ou simple masa de gas achégueselle demasiado. Pode haber algo máis terrorífico en todo o Universo? Os científicos acaban de descubrir que si: un buraco negro supermasivo en movemento, vagando en solitario polo espazo e devorando todo o que atope ao seu paso. Por primeira vez, e grazas ao telescopio espacial Hubble, un equipo de astrónomos acaba de detectar a un destes xigantes "fuxindo" a toda velocidade (uns 7,5 millóns de km/h) do centro dunha afastada galaxia, situada a 8.000 millóns de anos luz da Terra. Trátase dun descomunal buraco negro con máis de mil millóns de veces a masa do noso Sol, e resulta que vén directo cara a nós. O estudo publicouse este pasado xoves, 30 de Marzo, na revista Astronomy & Astrophysics. Os investigadores, con todo, non están demasiado preocupados por unha posible colisión coa Vía Láctea, xa que á súa velocidade actual (que nos levaría da Terra á Lúa en menos de tres minutos), o amenazador obxecto tardará aínda moitos miles de millóns de anos en cruzar o abismo que o separa da nosa posición. Moito máis intrigante, sen dúbida, é pescudar que tipo de acontecemento ou de fenómeno foi capaz de fornecer a enerxía necesaria para "arrincar", literalmente, a este coloso espacial do centro da súa galaxia. E, por suposto, pescudar cantos "monstros" parecidos andan soltos por aí. A ilustración mostra o proceso de fusión de dous buracos negros que logrou expulsar da súa galaxia ao buraco negro supermasivo resultante. Non é a primeira vez que se detectan grandes buracos negros lonxe dos centros das súas galaxias, pero este é un caso extremo e permitiu, polo tanto, achar unha explicación plausible. Para empezar, os investigadores calcularon que se necesitaría a enerxía equivalente a 100 millóns de supernovas explotando ao mesmo tempo para conseguir "expulsar" a este buraco negro da súa posición. E a explicación máis plausible para reunir esa inmensa cantidade de enerxía propulsora é que o "xigante" recibise unha tremenda "patada" das ondas gravitacionales xeradas pola fusión de dous buracos negros diferentes no centro da galaxia anfitriona.                                  Representación Gráfica das ondas gravitacionais. Como Einstein encargouse de demostrar fai xa un século, as ondas gravitacionales son "ondulaciones" no tecido espaciotemporal do Universo, creadas pola colisión de dous obxectos masivos. Esas ondas son similares aos círculos concéntricos que se producen nun estanque logo de tirar unha pedra ao auga. Canto maior sexa a pedra, maiores serán tamén as ondulaciones que provoca. Recordemos que a finais do pasado ano, o observatorio LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory), logrou por primeira vez demostrar a existencia das ondas gravitacionales nun experimento que pasou á historia. LIGO, en efecto, logrou captar as ondas gravitacionales xeradas pola fusión de dous afastados buracos negros varias decenas de veces máis masivos que o Sol.